Zlecenie realizacji zysków, czyli jak i gdzie stawiać take profit. Część 2

W części I omówiliśmy najczęściej popełniane błędy jeśli chodzi o wychodzenie z transakcji i branie zysków (przeczytaj artykuł tutaj). W drugiej części skupimy się na przedstawieniu wybranych metod realizacji zysków oraz narzędzi pomocnych przy ustalaniu celu dla transakcji.

Metoda twardego zysku i otwartego księgowania

Jeśli chodzi o faktycznie i praktyczne „branie” zysków na rynku, istnieją 2 główne metody. Przyjrzymy się wadom i zaletom każdej z nich.

Pierwszą metodą jest tzw. „twardy zysk”. Na pewno jest ona bardziej bezpieczna, szczególnie dla tych, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z handlem. Jest to konwencjonalne podejście polegające na umieszczeniu swojego zlecenia take profit na zdefiniowanym uprzednio poziomie, które jest następnie automatycznie wykonywane, gdy cena je osiągnie. Plusy i minusy takiego rozwiązanie są następujące: eliminujemy domysły i możemy dzięki temu zmierzyć stosunek ryzyka do zysku na każdej swojej transakcji już na samym początku. Twarde cele pozwalają również ustalić obiektywne i powtarzalne podejście do wychodzenia z pozycji. Minus w zasadzie jest jeden – tworzy się pewnego rodzaju bariera na określonym wcześniej zdefiniowanym poziomie, co skutkuje tym, że większe ruchy mogą zostać pominięte.

Drugą metodę nazywamy „metodą otwartego księgowania zysków”. W tym przypadku, traderzy nie używają zleceń typu “hard take profit” na wcześniej określonych poziomach cenowych, ale pozwalają swoim zyskom rosnąć do czasu pojawienia się sygnału wyjścia, po którym ręcznie zamkną transakcję. Niewątpliwym plusem takiego podejścia jest to, że traderzy który wykorzystują metodę otwartych zysków mogą potencjalnie o wiele dłużej utrzymywać zyskowne pozycje i nie ograniczać im potencjału do wzrostu od samego początku. Jest również jednak poważny minus tej metody. Niedoświadczeni traderzy, którzy mają problem z dyscypliną i zarządzeniem ryzykiem, mogą więcej stracić niż zyskać. Trzeba być bardzo uważnym i ostrożnym, a najważniejsze trzeba potrafić dobrze „czytać” rynek, aby z powodzeniem stosować otwarte księgowanie. W innym wypadku kończy się to zawsze tak samo, oddaniem zysków.

Narzędzia pozwalające ustalić cel dla transakcji

Niezależnie od tego czy korzystamy z pierwszej, czy drugiej metody, poniższe narzędzia mogą pomóc w ustaleniu bardziej zdecydowanego i rozsądnego podejścia do TP (take profit).

#1. Składowe Price Action (wsparcie / opór / szczyt / dołek / popyt / podaż)

Z doświadczenia mogę powiedzieć, że ciekawie sprawdza się technika pierwszej przeszkody. Wygląda następująco: przy wejściu w pozycję szukamy pierwszej potencjalnej przeszkody dla ceny, czyli np. oporu, poziomu podaży / popytu, szczytu / dołka, a następnie szacujemy szanse na utrzymanie, bądź pokonanie tej strefy. Przy podejściu bardziej konserwatywnym umieszczamy nasze take profit delikatnie przed tym istotnym poziomem. Ważne jest, aby skupić się tylko na najważniejszych tzw. głównych strefach, a nie na każdym pojedynczym wsparciu czy oporze. Grając agresywnie, oczywiście na bieżąco reagujemy na zachowanie ceny. Jeżeli ruch trwa np. kilka świec i widzimy oznaki odwrócenia, możemy np. przesuwać take profit względem kolejnych świeczek.

Ustalenie poziomu Take Profit w oparciu o Price Action. Wykres EUR/USD, interwał D1. Źródło: xStation 5 XTB

#2. Zniesienia Fibonacciego

Przy pomocy zasięgów Fibonacciego można często zmierzyć potencjał zysku na rynku w trendzie. Nie zawsze można znaleźć dobrą formację A-B-C, ale niektóre zasięgi i poziomy Fibo, mogą zaoferować miarodajną i wiarygodną okazję do realizacji zysku. Sprawdza się to szczególnie dobrze w przypadku podejścia odgórnego: jeśli na wyższym interwale określisz zasięg Fibo, możesz przejść na niższą ramę czasową, by tam szukać okazji do wejścia w transakcje. Można też wykorzystać konkretne zniesienia, do wcześniejszego ustalenia poziomu take profit.

Ustalenie poziomu Take Profit w oparciu o zniesienia Fibonacciego. Wykres USD/CHF, interwał D1. Źródło: xStation 5 XTB

#3. Średnie kroczące

Zwłaszcza podczas okresów silnych trendów, średnie kroczące mogą pomóc w ustaleniu dobrego podejścia do take profit. Główne założenie jest takie, że podczas silnego trendu cena zazwyczaj utrzymuje się powyżej, lub poniżej średniej przez dłuższy czas. Sygnał do wyjścia ma miejsce wtedy, kiedy cena przekracza średnią po stronie przeciwnej do trwającego trendu.

Ustalenie poziomu Take Profit w oparciu o średnie kroczące. Wykres USD/JPY, interwał D1. Źródło: xStation 5 XTB

Podsumowanie

Price Action można również zastosować jako samodzielną metodę realizowania zysków – zwłaszcza jeżeli stosujemy podejście otwarte: szukamy sygnału Price Action, który zapowiada zmianę sentymentu. Można wtedy skorzystać również z pin barów, outside barów, głów i ramion, odrzucenia na szczytach i dołkach oraz innych formacji. Z powodzeniem można łączyć ze sobą techniki z obydwu metod. Twarde cele (sztywny take profit) eliminuje zgadywanie i pozwala mniej emocjonalnie podchodzić do transakcji. Zawsze warto być jednak elastycznym i zarządzać swoimi pozycjami w oparciu o zachowanie ceny i rynkowy kontekst.